Μυϊκή θλάση, ο πιο συνηθισμένος τραυματισμός σε άτομα τα οποία ασχολούνται με αθλητικές δραστηριότητες, είναι η ρήξη των μυϊκών ινών η οποία προκαλείται από υπερβολικά έντονη σύσπαση, από υπερβολική διάταση ή από άμεση πλήξη του μυ από κάποιο εξωτερικό παράγοντα. Εκδηλώνεται με πόνο, έντονη μυϊκή σύσπαση και λειτουργική αδυναμία εκτέλεσης κινήσεων του μυός. Η αθλητική ή άλλη σωματική δραστηριότητα πρέπει να διακόπτεται, διότι η συνέχισή της μπορεί να προκαλέσει περαιτέρω τραυματισμό των μυϊκών ινών.
Τα αίτια των μυϊκών θλάσεων μπορεί να είναι κάποια από τα ακόλουθα
-
Υπερβολική κόπωση των μυών μετά από συνεχόμενη άσκηση – γυμναστική
-
Ανεπαρκής προθέρμανση (warm up) και ανεπάρκεια διατάσεων (stretching) με αποτέλεσμα την μειωμένη ελαστικότητα των μυών
-
Περιβαλλοντικοί παράγοντες, για παράδειγμα άσκηση σε υγρό και ψυχρό περιβάλλον όπου το σώμα να μην έχει αποκτήσει την κατάλληλη θερμοκρασία
-
Κακή τεχνική κατά την εκτέλεση των ασκήσεων, μυϊκή ανισορροπία
-
Μυϊκή ανικανότητα. Οι μύες εκπαιδεύονται να έχουν αντοχή και διαμορφώνονται ώστε να έχουν ελαστικότητα. Όταν οι μύες κουραστούν, είναι επιρρεπείς σε κακώσεις. Το ίδιο συμβαίνει και σε μύες που δεν έχουν ελαστικότητα.
-
Υπερπροπόνηση και υπερβολή των δυνάμεων μας κατά την δραστηριότητα που κάνουμε.
Οι μυϊκές κακώσεις (θλάσεις), παρά το γεγονός ότι καλύπτουν το 10% ως το 30% όλων των αθλητικών κακώσεων, συχνά δεν διαγιγνώσκονται ή υποτιμώνται, επειδή ο αθλητής , παρά τα ενοχλήματα, συνεχίζει τη δραστηριότητα του.
Οι θλάσεις διακρίνονται σε πρώτου, δευτέρου και τρίτου βαθμού.
Πρώτου Βαθμού: είναι η απλή διάταση των μυϊκών ινών και συνοδεύεται από πόνο και περιορισμό της λειτουργικότητας κατά την εκτέλεση της άσκησης.
Δευτέρου Βαθμού: σημειώνεται μερική ρήξη των μυϊκών ινών με έντονο μυϊκό σπασμό ,αιμάτωμα και οίδημα στην τραυματισμένη περιοχή. Στη συνέχεια σχηματίζεται ουλώδης ιστός στο μύ ο οποίος έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια της ελαστικότητάς του.
Τρίτου Βαθμού: είναι η πλήρης ρήξη του μυός, με εκτεταμένο αιμάτωμα καθώς και κατάργηση της κινητικότητας αυτού. Πολλές φορές είναι εμφανής η διακοπή της συνέχειάς του.
Συχνότερες θλάσεις στο κάτω άκρο είναι του δικεφάλου μηριαίου μυός, του τετρακεφάλου μυός και του γαστροκνημίου μυός.
Στα άνω άκρα θλάσεις παρατηρούνται στο δικέφαλο βραχιόνιο μυ, στον δελτοειδή μυ, στον υπερακάνθιο μυ και στον τρικέφαλο βραχιόνιο μυ. Συχνές είναι επίσης και οι θλάσεις των κοιλιακών και των προσαγωγών
Θεραπεία
Αμέσως μετά τη θλάση πρώτου και δευτέρου βαθμού επιβάλλεται ακινητοποίηση του σκέλους σε ανάρροπη θέση, περίδεση του σκέλους και εφαρμογή ψυχρού επιθέματος ή πάγου για 20-25 λεπτά. Η εφαρμογή ψυχρών επιθεμάτων γίνεται αρκετά συχνά κατά το πρώτο 48ωρο για την μείωση του πόνου, του αιματώματος και του οιδήματος.
Στην οξεία φάση της θλάσης, φαίνεται να συνεισφέρουν αποτελεσματικά η χρήση PRP (πλάσμα πλούσιο σε αιμοπετάλια).
Επίσης καίρια συμβάλλει και ο φυσικοθεραπευτής με τα μέσα που διαθέτει.
Σε θλάση τρίτου βαθμού δηλαδή σε τέλεια ρήξη του μυός, απαραίτητη είναι η χειρουργική συρραφή των ινών του και η ακινητοποίηση προκειμένου επιτευχθεί η επούλωσή του. Στη συνέχεια και με την πάροδο της περιόδου ακινητοποίησης αρχίζει η προοδευτική κινητοποίηση του μυ και η σταδιακή ενδυνάμωσή του, με απώτερο στόχο την πλήρη αποκατάστασή του και την επιστροφή στις αθλητικές δραστηριότητες.
Σε περίπτωση κακής αντιμετώπισης ή επαναλαμβανόμενων υποτροπών κύρια επιπλοκή είναι η έκτοπη οστεοποίηση, δηλαδή η επασβέστωση και οστεοποίηση εκτεταμένων ενδομυϊκών αιματωμάτων που περιορίζει σημαντικά τη μυϊκή σύσπαση και την κινητικότητα των αρθρώσεων και συνήθως απαιτεί χειρουργική αντιμετώπιση, με αφαίρεση του κατεστραμμένου τελικά μυϊκού ιστού.