Οι τραυματισμοί που αφορούν όσους αθλούνται είτε περιστασιακά, είτε ερασιτεχνικά, είτε επαγγελματικά ονομάζονται αθλητικές κακώσεις.
Ο κίνδυνος τραυματισμού εξαρτάται άμεσα από το είδος του αθλήματος, τη διάρκεια προετοιμασίας, το φύλο, την ηλικία και σαφέστατα τις προσωπικές ιδιαιτερότητες του κάθε αθλητή.
Ορισμένες κακώσεις έχουν πάρει το όνομά τους από το άθλημα στο οποίο συμβαίνουν συχνότερα.
Έτσι, συχνά συναντάται το γόνατο του άλτη (τενοντίτιδα του επιγονατιδικού τένοντα), ο αγκώνας του τενίστα (έξω επικονδυλίτιδα), ο αγκώνας του golfer (έσω επικονδυλίτιδα), ο αντίχειρας του skier ή του τερματοφύλακα ( ρήξη του ωλένιου πλάγιου συνδέσμου), το σύνδρομο των ριπτών, ακοντιστών ή σφαιροβόλων (υπακρωμιακή προστριβή), το κάταγμα του snowboarder (κάταγμα αστράγαλου), το κάταγμα του boxer (υποκεφαλικό κάταγμα μετακάρπιων οστών).
Κακώσεις που αναφέρονται στην κατηγορία των αθλητικών κακώσεων μπορούν να συμβούν σε όλους, ακόμη και εκτός προπόνησης, σε στιγμές της καθημερινότητας.
Οι κακώσεις αυτές διακρίνονται σε οξείες, όπου υπάρχει ένα σαφές τραυματικό γεγονός και σε χρόνιες που οφείλονται στην «υπέρχρηση». Oι ιστοί που τραυματίζονται είναι συχνότερα οι μύες, οι τένοντες, οι σύνδεσμοι, ο αρθρικός χόνδρος και λιγότερο συχνά τα οστά. Εκτός από τις περιπτώσεις που πρόκειται για ατύχημα, άλλοι αιτιολογικοί παράγοντες των αθλητικών κακώσεων είναι η κακή τεχνική, ο ακατάλληλος εξοπλισμός, η ανεπαρκής προθέρμανση ή αποθεραπεία αλλά και η υπερβολική προπόνηση.
Οι συχνότερες αθλητικές κακώσεις είναι:
- Μυϊκές Κακώσεις
- Συνδεσμικές κακώσεις/ Διαστρέμματα/Ρήξη συνδέσμων
- Ρήξη μηνίσκου
- Τενοντίτιδες/Τενοντοπάθειες/Ρήξεις τενόντων
- Ρήξεις αρθρικού Χόνδρου
- Κατάγματα από κόπωση
- Σύνδρομο Λαγονοκνημιαίας Ταινίας
- Περιοστίτιδα
- Πελματιαία απονευρωσίτιδα
Η αντιμετώπιση των αθλητικών κακώσεων εξαρτάται από τη φύση της κάκωσης και η προϋπόθεση για την σωστή αποκατάσταση είναι η σωστή διάγνωση. Η αντιμετώπιση με βάση το τι είναι πιθανό ή την πεποίθηση του αθλητή, του προπονητή ή κάποιου άλλου ατόμου, οδηγεί συχνά σε λάθη που εύκολα θα μπορούσαν να αποφευχθούν.
Στις παραδοσιακές θεραπείες περιλαμβάνονται φάρμακα, τοπικές εγχύσεις, φυσιοθεραπεία, χειρουργική αντιμετώπιση. Τα τελευταία χρόνια έχουν χρησιμοποιηθεί με πολύ καλά αποτελέσματα οι βιολογικές θεραπείες που βασίζονται στην ικανότητα αυτοΐασης του οργανισμού.